Jak to komedia romantyczna; sporo zwrotów akcji na tle uczuciowym głównych bohaterów, sporo lukru i sentymentalizmu. Jednak warto znać umiar w tym, co się kręci, a reżyserka najwyraźniej o tym umiarze albo zapomniała albo zwyczajnie go nie zna. Bo i zwrotów akcji jest za dużo i w dodatku wyglądają strasznie sztucznie i raczej niezamierzenie śmiesznie, a miały raczej na celu wywołać wzruszenie widzów. I jeśli takowe emocje wywołują, to chyba tylko u tych co bardziej naiwnych, głównie płci pięknej.
Sentymentalności też się reżyserce nie udało uniknąć no i generalnie całość robi nieświeże wrażenie i jedyne, dlaczego można ten film obejrzeć, to udział gigantów aktorstwa w osobach Nicholsona i Keaton. Ten pierwszy zagrał właściwie samego siebie, czyli podstarzałego playboya, który często przesadza w swych podbojach seksualnych (jak na swój sędziwy raczej wiek). Ale też temat samego filmu nie wydaje mi się na tyle oryginalny, aby grali w nim tak świetni profesjonaliści; bo ile już było wersji tego, jak niemłody uwodziciel zakochuje się w równej sobie wiekiem kobiecie?
Wielbicieli komedii romantycznych pewnie nie da się przekonać na odpuszczenie sobie seansu, ale widzom nieprzepadającym czy neutralnym względem tego gatunku nie polecam tego długaśnego sitcomu. Choć uczciwie i bez bicia przyznaję, że lepszy ten film niż młodzieżowe farsy, w których wulgaryzmów jest bez porównania więcej niż tu. Ale czy i tak warto poświęcać bite dwie godziny na tak oczywisty wniosek po seansie?